Skaidrojums par nektāra un izsūknēta medus.

Hebben jullie ooit een potje honingdauw meegenomen? Hebben jullie gedacht dat het eigenlijk geen echte nectarhoning was, of hebben jullie het als zodanig genomen? De ijver van de bijen zal jullie verbazen als je begrijpt dat de twee dingen heel verschillend zijn, maar beide van hoge kwaliteit. De honing kan immers verkregen worden uit de nectar van bloemen of uit honingdauw, en in beide gevallen bestaan er verzamelaarsbijen, werkbijen en ventilatorbijen.
 

De verzamelaarsbijen zijn diegenen die de bijenkorf verlaten en zich naar bloemen en planten begeven om nectar te verzamelen. Met hun kleine monddelen verzamelen ze stoffen zoals sacharose, glucose, fructose en water uit nectarvolle bloemen. Een bijzonder vloeibare oplossing die zich in een deel van hun lichaam, genaamd ingluvie of honingzak, ophoopt. Wanneer de verzamelaarsbij volledig gevuld is, keert ze beladen terug naar de bijenkorf en braakt alles weer uit. Op dat moment treden de werkbijen binnen de bijenkorf in actie die de teruggebrachte nectar opnieuw introduceren en deze ongeveer dertig minuten verteren. Na deze fase, waarin de enzymen alle complexe suikers verminderen tot fructose en glucose, braken de werkbijen de vloeistof opnieuw in de typische zeshoekige cellen. Op dit punt moet de dehydratie plaatsvinden om de rijping en het behoud van de honing te bevorderen. Voor deze fase treden de ventilatorbijen in actie die met hun vleugels luchtstromen creëren die het product in de cellen fixeren, waardoor het zo dik wordt als wij het kennen.
 

In het geval van de honingdauw voeden de verzamelaarsbijen zich niet langer met de nectar van bloemen, maar met een secretie van bepaalde insecten, genaamd homopteren, en in het bijzonder van de Metcalfa, die, na hun voedsel te hebben ingenomen, het omzetten in een stikstofbron en het resterende water en de overtollige suikers worden uitgeperst in de vorm van druppeltjes die zich hechten aan vegetatieve structuren zoals bladeren, takken, schors, enzovoort. In dit geval verzamelen de verzamelaarsbijen deze suikerachtige druppeltjes en voeden zich ermee, naast het vullen van hun honingzak. Het proces gaat vervolgens verder zoals in het geval van nectarhoning. Het eindproduct is donkerder, minder zoet dan nectarhoning, maar rijker aan voedingsstoffen en nutraceutica. In het bijzonder is de honingdauw bijzonder rijk aan ijzer en, in mindere mate maar toch significant, aan calcium, magnesium, natrium en kalium.
 

De bedrijvigheid en organisatie van bijen is verbluffend. Ze zijn kleine wezentjes die essentieel zijn voor onze planeet. Het is echt waar dat de zin van ons leven in de kleine dingen ligt.
 

Bernardo Pasquali

S&M