Όχι τι ατυχία: το κρασί έχει γεύση φελλού! Τι να κάνω;

"Ξυνίλακας"! Πόσες φορές συμβαίνει να το πούμε; Ίσως στην πιο όμορφη στιγμή που είσαι στο τραπέζι με συγγενείς και φίλους… ακόμη χειρότερα αν συμβαίνει σε γλυκή συντροφιά. Και ίσως να μην έχεις άλλες φιάλες! Και ίσως να την έχεις πληρώσει μια περιουσία!

Αλλά ποιος είναι υπεύθυνος για αυτή την ανωμαλία; Ο φύλλος? Όχι, καημένος αυτός είναι ένα μικρό κομμάτι φλοιού από φελλό. Κι αυτός υποφέρει. Το γεγονός είναι ότι δυστυχώς έχει μολυνθεί από ένα μικροβιακό είδος που δεν αφήνει καμία επιλογή. Ο Armillaria mellea, είναι ένα βρώσιμο μανιτάρι μόνο μετά από βρασμό, που αναπτύσσεται στη βάση των φυτών ή στους φλοιούς μεγάλων παχών. Και να που έχουν τη δυνατότητα να επιτίθενται στους φλοιούς των φυτών φελλού. Ένας θάνατος που εξελίσσεται σε πολλές δασώσεις φελλού στην Πορτογαλία και τη Σαρδηνία. Και έτσι, αυτός ο παρασιτικός οργανισμός μόλις εγκατασταθεί στην επιφάνεια του φλοιού, παράγει μια ένωση που κολλά στις ξύλινες ίνες και αφήνει μια αναγνωρίσιμη οσμή. Το όνομά του είναι "2,4,6-tricloroanisolo", πιο συμβατικά αποκαλούμενος TCA.

Αναμένεται ότι το ποσοστό των φυλλών σε όλο τον κόσμο που είναι μολυσμένα από αυτό το μανιτάρι είναι 1,5-2%, αλλά οι εκτιμήσεις θα μπορούσαν να είναι και υψηλότερες τα τελευταία χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι γύρω μας μπορεί να υπάρχουν η ίδια ποσοστό φιαλών προς απόρριψη! Στη Γαλλία είχαν εφεύρει μια ειδική ρητίνη που προσκολλά το TCA και επαναφέρει το κρασί στην ακεραιότητά του. Το έχω δοκιμάσει, είχε σχήμα κλεψύδρας; Έριχνες το “μολυσμένο” κρασί σε ένα ποτήρι συνδεδεμένο με μια στενότητα που περιείχε αυτές τις ρητίνες, και στη συνέχεια το κρασί διύλιζε στο γυάλινο δοχείο από κάτω. Ουσιαστικά μια αργή διήθηση. Στην Ιταλία δεν έφτασε ποτέ… οι ρητίνες θεωρήθηκαν ακατάλληλες για χρήση σε τρόφιμα.

Έτσι, ο Armillaria mellea, μολύνει τον φελλό στο φυτό, παράγει το TCA και ο παραγωγός φελλού το αντιλαμβάνεται μόνο εάν βρεθεί σε ορισμένες συγκεντρώσεις. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και σε συγκεντρώσεις που δεν ανιχνεύονται στην πηγή, τα φελλό μπορεί να αλλοιώσουν το κρασί.

Έτσι, θυμηθείτε… θα έπρεπε να λέμε ξυνίλας! Αλλά θα μας θεωρούσαν όλους τρελούς!

 

Πρώτο πράγμα που δεν πρέπει λογικά να κάνουμε είναι να πιούμε τη φιάλη, ούτε καν αφού την έχουμε αφήσει να αεριστεί! Είναι επίσης μια αρκετά διαδεδομένη γνώμη ότι το κρασί που μυρίζει ξυνίλα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μαγείρεμα, δεδομένου ότι η μυρωδιά θα πρέπει να εξαφανιστεί χάρη στη θερμότητα. Αυτό είναι μερικώς αληθές επειδή ναι, η αίσθηση μπορεί να εξαφανιστεί μετά από μια παρατεταμένη μαγειρική διαδικασία, αλλά ταυτόχρονα είναι δύσκολο να είμαστε σίγουροι ότι το πιάτο δεν θα έχει καμία ανίχνευση της δυσάρεστης γεύσης του "ξενοσπιτιού". Έτσι η συμβουλή είναι να αποφεύγετε τη χρήση του στην κουζίνα γενικά, ειδικά για την προετοιμασία μαρινάδων ή σαλτσών.

 

Το κρασί που μυρίζει ξυνίλα μπορεί όμως να βρει ήσυχα χρήση εκτός από την κουζίνα. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως “απολυμαντικό” για τα φρούτα και τα λαχανικά: θα είναι αρκετό να το προσθέσετε στο νερό που χρησιμοποιείτε για το πλύσιμο για να εξαλείψετε κάποια είδη βακτηρίων, χάρη στη δράση του αλκοόλ που περιέχεται σε αυτό. Συγκεκριμένα, το λευκό κρασί που μυρίζει ξυνίλα, αλλά και αυτό που έχει ξεχαστεί στο ψυγείο για πολλές ημέρες, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να καθαρίσετε την επιφάνεια εργασίας της κουζίνας, αλλά και για να ξεπλύνετε τα υφάσματα και, παραδόξως, βοηθά επίσης στη αφαίρεση λεκέδων από κόκκινο κρασί. Το κόκκινο κρασί αντίθετα είναι ένα εξαιρετικό λιπάσμα, ιδιαίτερα κατάλληλο για να κάνετε τα φυτά και τα λουλούδια σας δυνατά και πλούσια.