Het verschil tussen nectar- en honingdauw honing, verrassend van bijen.

Heeft u ooit een potje honingdew genomen? Heeft u gedacht dat het geen echte nectarhoning was of heeft u het als zodanig beschouwd? De ijver van de bijen zal u verbazen wanneer u begrijpt dat de twee dingen duidelijk verschillend zijn, en toch beide van hoge kwaliteit. De honing kan namelijk worden verkregen uit de nectar van bloemen of uit honingdew, en in beide gevallen zijn er nectarbijen, werkbijen en ventilatorbijen.
 

Nectarbijen zijn degenen die de bijenkorf verlaten en zich naar bloemen en planten begeven om nectar te verzamelen. Met hun kleine proboscis verzamelen ze uit bloeiende planten stoffen zoals sacharose, glucose, fructose en water. Een bijzonder vloeibare oplossing die zich vestigt in een deel van hun lichaam dat de ingluvie of honingzak wordt genoemd. Wanneer de nectarbij helemaal vol is, keert ze beladen terug naar de bijenkorf en braakt alles weer uit. Op dit punt komen de werkbijen in de bijenkorf in actie die de gebraakte nectar opnieuw opnemen en deze ongeveer dertig minuten verteren. Na deze fase, waarin enzymen alle complexe suikers omzetten in fructose en glucose, braken de werkbijen de vloeistof opnieuw in de typische hexagonale cellen. Op dit punt moet de dehydratie plaatsvinden om de rijping en conservering van de honing te bevorderen. Voor deze fase zorgen de ventilatorbijen ervoor dat de luchtstroom die door hun vleugels wordt gecreëerd, het product in de cellen vastzet, waardoor het zo dik wordt als wij het kennen.
 

In het geval van honingdew voeden de nectarbijen zich niet langer met de nectar van bloemen, maar met een afscheiding van specifieke insecten die homoptera worden genoemd, en in het bijzonder van de Metcalfa, die, nadat ze hun voedsel hebben ingenomen, het omzetten in stikstofbron en de overgebleven water en de overschotten aan suikers worden uitgescheiden in de vorm van druppels die zich hechten aan vegetatieve structuren zoals bladeren, takken, schors, enzovoorts. In dit geval nemen de nectarbijen deze suikerhoudende druppels op en voeden zich ermee, naast het vullen van hun honingzak. Het proces gaat vervolgens verder zoals in het geval van nectarhoning. Het eindproduct is donkerder en minder zoet dan nectarhoning, maar rijker aan voedings- en nutraceutische elementen. In het bijzonder is de honingdew bijzonder rijk aan ijzer en, in kleinere maar toch significante hoeveelheden, aan calcium, magnesium, natrium en kalium.
 

De bedrijvigheid en organisatie van de bijen is verbazingwekkend. Het zijn kleine wezentjes die onmisbaar zijn voor onze planeet. Het is waar dat de zin van ons leven in de kleine dingen ligt.
 

Bernardo Pasquali

S&M