Η Σαρδηνία είναι μία από τις πιο γοητευτικές και μαγικές περιοχές της Ιταλίας. Είναι ένας προορισμός που κατακτά την καρδιά και το μυαλό αυτών που έχουν την τύχη να την επισκεφτούν. Γνωστή κυρίως για τη θάλασσα και τις φυσικές ομορφιές, διακρίνεται επίσης για μια ιδιαίτερα πλούσια και μοναδική κουλτούρα γαστρονομίας. Υπάρχουν ωστόσο κάποιοι ανεκδοτοί που λίγοι γνωρίζουν, οι οποίοι καθιστούν αυτό το μέρος ακόμα πιο μυστήριο.
Όπως αποδεικνύεται από τα πολυάριθμα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν βρεθεί στο νησί, η Σαρδηνία κατοικείται από την Παλαιολιθική εποχή, αλλά υπάρχει μία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και περίεργη πτυχή που καθιστά αυτό το νησί αντικείμενο πολυάριθμων κοινωνικοδημογραφικών μελετών: η μακροχρόνια ζωή των κατοίκων της. Η Σαρδηνία αποτελείται πράγματι από έναν πληθυσμό που καταφέρνει να έχει μια ιδιαίτερα μεγάλη προσδοκία ζωής σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φτάνουν να σβήνουν τα ασυνήθιστα 100 κεράκια. Φαίνεται ότι υπάρχει μια επιστημονική εξήγηση για αυτό το θέμα, σύμφωνα με την οποία η γενετική προδιάθεση των κατοίκων σε συνδυασμό με τη διατροφή της Σαρδηνίας, επιτρέπει στους κατοίκους του νησιού να ζουν τόσο πολύ.
Το παλαιότερο δέντρο της Ιταλίας βρίσκεται ακριβώς στη Σαρδηνία, στο Λούρας, μια κοινότητα στην επαρχία Όλμπια-Τέμπιο. Πρόκειται για μία Olea europaea, μία ελιά που σύμφωνα με ακριβείς πανεπιστημιακές εκτιμήσεις, είναι πάνω από 4.000 ετών. Αυτή η ελιά έχει ύψος περίπου 14 μέτρα, περίμετρο κορμού 11 μέτρα και μισό και διάμετρο κώνου 21 μέτρων. Έχει γίνει ένα πραγματικό σύμβολο για την κοινότητα και είναι γνωστή με το όνομα S’Ozzastru, που στη σαραντιανή διάλεκτο σημαίνει Ολιβαστρός ή Ο Πατριάρχης. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ελιά έχει επιβιώσει για τόσο πολύ καιρό χάρη στην ικανότητά της να προσαρμόζεται σε ακραίες κλιματικές συνθήκες της Σαρδηνίας, όπως οι ισχυροί άνεμοι και οι υψηλές θερμοκρασίες το καλοκαίρι.
Πολλοί πιστεύουν ότι η Ρώμη είναι η αρχαιότερη πόλη της Ιταλίας και της Ευρώπης αλλά στην πραγματικότητα είναι η Σούλκι, η σημερινή Σαντ’Αντικήο που βρίσκεται στο νότο της Σαρδηνίας όπου τα υπολείμματα και τα αμφορείς που βρέθηκαν σε αυτή την περιοχή χρονολογούνται γύρω στο 800 π.Χ., πολύ πιο αρχαία από τα ρωμαϊκά ευρήματα που χρονολογούνται στο 753 π.Χ., το έτος γέννησης της Ρώμης. Αυτό δείχνει ότι η Σούλκι ήταν ήδη ένα σημαντικό εμπορικό λιμάνι που εμπορευόταν με την Ανατολή.
Η Σαρδηνία θα μπορούσε επίσης να είναι η πατρίδα του μύθου της Ατλαντίδας: της υποβρύχιας πόλης που πολλοί έχουν προσπαθήσει να την ανακαλύψουν. Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, η θρυλική πόλη που υποβρυχίστηκε ενδέχεται να βρίσκεται εδώ. Ο Πλάτωνας περιγράφει το βασίλειο του Άτλαντα χαρακτηρίζοντάς την «ένα νησί μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία, ισχυρό, πολιτισμένο και ιερό προς τον Ποσειδώνα, θεό της θάλασσας, και οι κάτοικοί του ήταν κτίστες πύργων».
Ο Σέργιο Φράου, δημοσιογράφος και ιδρυτής αυτής της υπόθεσης, υποστηρίζει ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά πράγματι μπορούν να διαπιστωθούν στη Σαρδηνία και πουθενά αλλού. Στα μάτια των προγόνων μας, η Σαρδηνία φαινόταν πολύ μεγαλύτερη από τη Σικελία, αλλά κυρίως, χάρη στο εξαιρετικά ήπιο κλίμα, την αφθονία νερού και τον πλούτο δασών, ήταν ένα έδαφος που καθιστούσε εφικτό να παραχθούν τρεις συγκομιδές το χρόνο, απαραίτητες για την επιβίωση του πληθυσμού. Όχι μόνο αυτό, αλλά η αφθονία μεταλλικών υλικών όπως ο μόλυβδος, ο ψευδάργυρος και το ασήμι, επέτρεψε στους Θυρσηνούς - τους Τυρρηνικούς δηλαδή - να κατασκευάσουν ψηλούς πύργους, τους λεγόμενους νουράγκους. Τι συνέβη αργότερα; Αυτό δυστυχώς μπορεί να το επιβεβαιώσει μόνο η ιστορία, αλλά η πιο πιστεύω και πιθανή υπόθεση είναι η άφιξη ενός τσουνάμι μεγάλης κλίμακας που θα είχε στραγγίξει κάτω από τη λάσπη τη θαυμάσια και εύφορη νησίδα της Ατλαντίδας.
Η Accabadora είναι μια φιγούρα που είναι παρούσα στην σαρδινική παράδοση, η οποία είχε τον ρόλο του «να συνοδεύει» τους ετοιμοθάνατους στο θάνατο. Σύμφωνα με την παράδοση, η Accabadora ήταν μια γυναίκα που καλούνταν στο σπίτι ενός ετοιμοθάνατου για να βοηθήσει να πεθάνει ειρηνικά και με αξιοπρέπεια, χωρίς να υποφέρει πολύ. Λέγεται ότι αυτή η φιγούρα έπνιγε το θύμα ή το σκότωσε με χτύπημα ραβδιού. Υπάρχουν
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η Accabadora έχει βρεθεί στο κέντρο πολυάριθμων αντιπαραθέσεων και συζητήσεων, καθώς ο ρόλος της έχει συχνά συνδεθεί με την ευθανασία και την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, παράνομες πρακτικές στην Ιταλία. Παρ' όλα αυτά, η Accabadora παραμένει μια φιγούρα παρούσα στην σαρδινική παράδοση, και ο ρόλος της εξακολουθεί να θυμάται και να σέβεται σε ορισμένες κοινότητες του νησιού.
Η Σαρδηνία είναι διάσημη για την κουζίνα της, που συνδυάζει γεύσεις και συστατικά τυπικά της Μεσογείου με ισπανικές, αφρικανικές και καταλανικές επιρροές. Η σαρδινική γαστρονομία βασίζεται κυρίως σε τοπικά προερχόμενα συστατικά, όπως ψάρι, κρέας αρνιού και κατσίκας, το τυρί πάντα από πρόβατο και κατσίκα, τα προϊόντα των τοπικών καλλιεργειών, όπως το κους κους, η σπιτική ζυμαρική και τα όσπρια.
Ανάμεσα στα τυπικά σαρδινικά πιάτα βρίσκουμε: το pane carasau, έναν τύπο λεπτού και τραγανού ψωμιού, παρασκευασμένο από αλεύρι σκληρού σιταριού και ψημένο δύο φορές σε φούρνο, τα culurgiones, ζυμαρικά γεμιστά με τυρί, πατάτες και μέντα, βρασμένα σε άφθονο αλατισμένο νερό και σερβιρισμένα με σάλτσα ντομάτας και πεκορίνο, η fregula, ζυμαρικά από σιμιγδάλι σκληρού σιταριού, που βράζονται σε βραστό νερό και σερβίρονται με ψαρόσουπες ή λαχανικά, το porceddu, ένα αρνί ψητό στη σούβλα, συχνά παρασκευασμένο κατά τις γιορτές και τις επετείους, το malloreddus, κοντά ζυμαρικά σε μορφή κυλίνδρου, συνήθως με σάλτσα λουκάνικου ή αρνιού, η su coccoi prena, μια είδους πίτα γεμιστή με τυρί, λαχανικά ή κρέας και οι pallotte cun cicciara, κεφτεδάκια από κρέας αρνιού ή κατσίκας, μαγειρεμένα με λαχανικά και μπιζέλια.
Αναφορικά με τα επιδόρπια δεν μπορούμε να παραλείψουμε τις seadas, τηγανίτες ζύμης γεμιστές με τυρί και μέλι, συνήθως σερβιρισμένες ζεστές ως επιδόρπιο και το Pane 'e saba, ένα γλυκό βασισμένο σε αλεύρι σκληρού σιταριού, σταφίδες και μπαχαρικά.
Τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, είναι το θρυλικό μύρτο: ένα πάντα πράσινο φυτό που προέρχεται από τη Σαρδηνία και την Κορσική, γνωστό για το έντονο άρωμά του και τους κόκκινους καρπούς του, χρησιμοποιούμενο τόσο για διακοσμητικούς όσο και για γαστρονομικούς σκοπούς. Οι καρποί του μύρτου συλλέγονται στα τέλη του καλοκαιριού και χρησιμοποιούνται για την παρασκευή λικέρ, όπως το διάσημο «Myrto sardo». Αυτό το λικέρ παρασκευάζεται από την έγχυσης των καρπών του μύρτου σε καθαρή αλκοόλη, και συνήθως σερβίρεται ως χωνευτικό ή συνοδευτικό σε γλυκά. Ο μύρτος χρησιμοποιείται επίσης στην κουζίνα για να νοστιμίζει κρέατα, ψάρια και λαχανικά, τόσο φρέσκο όσο και αποξηραμένο. Επιπλέον, τα φύλλα του μύρτου χρησιμοποιούνται συχνά για να αρωματίζουν το σαρδινό ψωμί «pane carasau» και για την παρασκευή τσαγιών και ροφημάτων.
Τώρα που ανακάλυψες μερικά από τα ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με τη Σαρδηνία, δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις τα προϊόντα της και να οργανώσεις ένα υπέροχο ταξίδι!
S&M
Σας συνιστούμε να απολαύσετε
✔ Έχετε προσθέσει το προϊόν στο καλάθι σας!
