Ο Άνηθος, του οποίου το επιστημονικό όνομα Anethum graveolens L., είναι ένα βότανο με μικρά κίτρινα λουλούδια που ανήκει στην οικογένεια των Σκελίδων.
Προέρχεται από την Μέση Ανατολή και τα φύλλα του μοιάζουν πολύ με αυτά του μάραθου και του γλυκάνισου, αλλά ξεχωρίζουν για μια γεύση πολύ πιο έντονη και αποφασιστική.
Παραδοσιακά χρησιμοποιούμενος στην ινδική κουζίνα, σήμερα είναι διαδεδομένος ως άγριο φυτό και ά aromatic (εδώ θα βρείτε την επιλογή μας για αρωματικά φυτά) και σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης, ιδιαίτερα σε περιοχές με αρκετά δροσερό κλίμα, από τη βόρεια Ιταλία μέχρι τη Σουηδία.
Το όνομά του προέρχεται από το ελληνικό “Άνηθος” (Γλυκάνισος), το οποίο προέρχεται με τη σειρά του από την αρχαία Αίγυπτο. Αυτός ο όρος μπορεί να μεταφραστεί ως “απομάκρυνε τα κακά” αναφερόμενος στις ιδιότητες που εκμεταλλεύτηκαν στην αρχαιότητα στην λαϊκή ιατρική.
Ο ειδικός επιθετικός προσδιορισμός graveolens προέρχεται από τα λατινικά «gravis» (ισχυρός) και «olens» (άρωμα), αναφερόμενος στις πολύ χαρακτηριστικές αρωματικές του νότες.
Το φυτό του άνηθου μπορεί να φτάσει το μέτρο ύψος και ανθίζει τον Ιούνιο/Ιούλιο παράγοντας μικρά κίτρινα λουλούδια συγκεντρωμένα σε βραχίονες που μοιάζουν με ομπρέλες και αποτελούνται από 5 πέταλα. Τα φύλλα είναι νηματοειδή, με χαρακτηριστικό γαλάζιο χρώμα.
Τα φύλλα και οι σπόροι του άνηθου είναι πολύ αρωματικά: αυτό έχει κάνει ώστε να χρησιμοποιείται εκτενώς στη Γερμανία, στην Ανατολική Ευρώπη και στη Σκανδιναβία, αλλά και στην Ινδία και σε πολλές άλλες χώρες, κυρίως σε πιάτα με ψάρι.
Ο άνηθος μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί για να ντύσει σαλάτες, αυγά, μαλάκια και πατάτες.
Δεν είναι σπάνιο στις σκανδιναβικές χώρες να βρείτε ψωμιά που έχουν νοστιμιά με άνηθο και τα φύλλα του άνηθου είναι εξαιρετικά για να ντύσουν διάφορα μαλακά τυριά.
Στην Ελλάδα, είναι συνήθως χρησιμοποιούμενα για να κάνουν τη φέτα πιο νόστιμη ή για να παρασκευάσουν αρωματικές σάλτσες με βάση το γιαούρτι.
Ο άνηθος έχει χρησιμοποιηθεί στην αρχαιότητα ως φυσικό φάρμακο για την θεραπεία διαφόρων ασθενειών: οι Έλληνες πίστευαν ότι αυτό το φυτό μπορούσε να καταστείλει επιληπτικές κρίσεις και να ενισχύσει την παραγωγή γάλακτος στις θηλάζουσες.
Οι Ρωμαίοι, από την άλλη, πίστευαν ότι είχε την ιδιότητα να αυξάνει τη φυσική δύναμη, τόσο πολύ που χρησιμοποιούταν κυρίως για να ντύσει τα φαγητά των μονομάχων. Ακόμα και οι Αιγύπτιοι εκτίμησαν τις αρετές του, αλλά ως κατασταλτικό.
Κατά τον Μεσαίωνα, ανακαλύφθηκαν τα ευεργετικά του αποτελέσματα στο στομάχι και στο έντερο και έτσι χρησιμοποιήθηκε ως φάρμακο για διάφορες πεπτικές διαταραχές, σε έγχυση, ίσως σε συνδυασμό με άλλα φυτά.
Επιπλέον, οι σπόροι του άνηθου, εάν μασιούνται, ανανεώνουν την αναπνοή.
Μια περιέργεια σχετικά με αυτό είναι ότι στο παρελθόν στις Ηνωμένες Πολιτείες δίνονταν να μασιούνται από τα παιδιά στην εκκλησία για να παραμένουν ήσυχα κατά τη διάρκεια των μεγάλων κηρυγμάτων μαζί με τους σπόρους του μάραθου, τόσο που ονομάζονταν “meeting seed” (σπόροι των συναντήσεων). Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο άνηθος ήταν ο πρόγονος της τσίχλας!
Mida Muzzolon
Σας συνιστούμε να απολαύσετε
✔ Έχετε προσθέσει το προϊόν στο καλάθι σας!
