Pochodzący z Azji Mniejszej, Laur, znany również jako Lauro, ma dziś obszar rozprzestrzenienia obejmujący całą Europę Południową i jest używany jako roślina lecznicza oraz w kuchni od czasów starożytnych.
Nazwa botaniczna lauru to Laurus nobilis: uważa się, że termin „Laurus” pochodzi od łacińskiego rdzenia laudari (chwalać), używanego do podkreślenia właściwości leczniczych rośliny „chwalonej” już przez starożytnych, podczas gdy przymiotnik „nobilis” odnosił się do wielkiego uznania, jakim ta roślina się cieszyła.
Laur w rzeczy samej w starożytnym Rzymie był używany do tworzenia wieńców, które zdobiły czoła cesarzy, poetów i zwycięzców olimpijskich, ponieważ symbolizował mądrość i chwałę.
Ten zwyczaj przetrwał do dziś: z okazji dyplomu tradycja przygotowywania wieńców z laurowych liści dla studentów, którzy osiągnęli ten ważny kamień milowy, pozostała żywa.
Laur to wiecznie zielony krzew, który w zależności od warunków środowiskowych może przyjąć formę krzewu lub drzewa i osiągnąć wysokość nawet do kilkunastu metrów.
Pęd jest gładki, o cienkiej ciemnej korze, w kolorze oliwkowym i czarnym.
Liście mają długość około dziesięciu centymetrów, mają owalny i wydłużony kształt oraz są grube i twarde, ich kolor jest intensywnie zielony, błyszczący na górnej stronie, a matowy z odcieniem szarości od spodu.
Istnieje wiele gatunków tej rośliny: najbardziej znanym i rozpowszechnionym jest Laurus nobilis.
W mitologii grecko-rzymskiej opowiadano, że Apollo zakochał się w Dafnie, a młoda dziewczyna, aby uniknąć uwagi Boga, pozwoliła matce przemienić się w roślinę lauru.
Apollo, bezsilny wobec tej decyzji, postanowił ją uhonorować, czyniąc ją wiecznie zieloną i świętą.
Możliwości użycia liści lauru w kuchni do aromatyzowania potraw i innych przygotowań są liczne: Laur niezrównanie przyczynia się do aromatyzowania wszelkich pieczonych mięs oraz wielu dań na bazie ryb.
Jest również fundamentalnym składnikiem francuskiego Court Bouillon, wywaru koniecznego do gotowania ryb i skorupiaków lub do wykorzystania jako baza do przygotowywania wywarów i zup.
Aromatyczny smak lauru dobrze komponuje się z roślinami strączkowymi, które można przyprawić, zanurzając kilka liści laurowych w wodzie podczas długiego gotowania.
Znane jest także wykorzystanie liści i owoców w likierach do przygotowania likierów trawiennych i szczególnie aromatycznych, jak Laurino typowy dla Emilii-Romanii.
Na koniec chcemy dać wam małą radę: aby uniknąć, że bułka tarta nabierze typowego zapachu „zamkniętego”, spróbujcie dodać do słoika liść laurowy i wymieniać go co jakiś czas!
Użycie lauru ze względu na jego właściwości aromatyczne i terapeutyczne sięga naprawdę zamierzchłych czasów: to dzięki aktywnym substancjom zawartym w olejku eterycznym, którego liście i owoce są bogate.
Roślina ta była szeroko zalecana przez autorów klasycznych w celu leczenia niezliczonych dolegliwości, na przykład była stosowana przez wiele wieków ze względu na swoje właściwości trawienne i antyseptyczne.
Wśród domowych zastosowań, które przetrwały do dziś, była zwyczaj wkładania liści laurowych do zamkniętych pojemników z łatwo psującymi się produktami w roli zapobiegającej pleśni, a także wykorzystywanie gałązek wewnątrz szaf lub między stronami książek, aby odstraszyć mole.
Liście laurowe były następnie palone, aby zapachy świeżości były w pomieszczeniach lub aby przeciwdziałać nieprzyjemnym zapachom.
Obecnie możemy przygotować tonizującą i szczególnie pachnącą kąpiel, dodając wywar z liści laurowych do gorącej wody w wannie, ciesząc się co najmniej piętnaście minut aromatycznymi parami, które się uwolnią.
Alternatywnie możemy wlać wywar z liści do miski z gorącą wodą i zanurzyć w niej stopy przez co najmniej 10 minut: sprawi, że będą mniej zmęczone po dniu pracy i pozostaną przyjemnie pachnące.
Mida Muzzolon
Polecamy spróbować
✔ Dodano produkt do swojego koszyka!
