Η ζυμαρικά είναι μία από τις πιο διαδεδομένες τροφές στον κόσμο και καταναλώνεται σε όλους τους ηπείρους. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι αυτή η τροφή έχει γίνει ένα από τα κύρια στοιχεία της ιταλικής κουζίνας, και ότι είναι γνωστή και εκτιμημένη σε όλο τον κόσμο.
Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες μορφές ζυμαρικών, που χρησιμοποιούνται σε πολλές διαφορετικές συνταγές, καθένα από τα οποία έχει διαφορετικό σχήμα, μέγεθος και υφή. Υπάρχουν επίσης διάφοροι τύποι ζυμαρικών, που αναφέρονται ως τύποι σιταριού που χρησιμοποιούνται και εδώ έχουμε μιλήσει σε βάθος και μετά υπάρχουν μορφές σχεδόν άγνωστες (αλλά αξίζει να τις ανακαλύψετε).
Η προέλευση των διάφορων μορφών ζυμαρικών σχετίζεται με την ιστορία και την γαστρονομική παράδοση κάθε περιοχής της Ιταλίας. Κάθε μορφή ζυμαρικών έχει μια συγκεκριμένη ιστορία και προέλευση και οφείλει την ονομασία της στη similarity σε αντικείμενα, ζώα, εργαλεία που είναι απαραίτητα για την παραγωγή τους, ή σε ανεκδοτό και ιστορικά πρόσωπα.
Τα σπαγγέτι πιθανόν εφευρέθηκαν στη Σικελία κατά την αραβική περίοδο.
Ορισμένοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ο πραγματικός τους εφευρέτης ήταν ο Μάρκο Πόλο, ο οποίος έφερε τη συνταγή από την Ασία κατά την επιστροφή του στην Ιταλία.
Η λέξη "σπαγγέτι" προέρχεται από το λατινικό "spago", που σημαίνει "νήμα". Μάλιστα, τα σπαγγέτι είναι ένας τύπος μακρών και λεπτών ζυμαρικών που παρασκευάζονται από σιτάρι σκληρού και νερό.
Δημιουργήθηκαν παγκοσμίως από τον 19ο αιώνα και σήμερα είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τύπους ζυμαρικών στον κόσμο. Είναι εξαιρετικά με σάλτσες κρέατος, ψαριού ή λαχανικών και δεν μπορεί να λείπουν από το τραπέζι των λάτρων των ζυμαρικών.
Οι φετουτσίνε είναι μια μορφή μακρών και λεπτών ζυμαρικών που φαίνεται ότι εφευρέθηκαν στην Τοσκάνη.
Η προέλευση του ονόματος είναι αβέβαιη, για μερικούς προέρχεται από το λατινικό "fasciulus", που σημαίνει "μικρό δεμάτι", άλλοι το συνδέουν με την ιταλική λέξη "φετούτσια", που σημαίνει "κορδέλα", αναφερόμενη στο μακρύ και στενό σχήμα τους.
Είναι εξαιρετικά με σάλτσες από βούτυρο ή γκί (ξέρεις τι είναι; ανακάλυψε τι είναι εδώ) και τυρί και συνήθως φτιάχνονται από αλεύρι μαλακού σιταριού και αυγά. Χάρη στην υφή και την πόρωση τους, ταιριάζουν άψογα με σάλτσες κρέατος και σάλτες της θάλασσας, πλούσιες και πυκνές σάλτσες.
Οι μπουκατίνι είναι ένα πολύ αγαπητό μορφής ζυμαρικών στη Ρώμη και συχνά σερβίρονται με σάλτσα αματριτσιάνα, μια σάλτσα από ντομάτα, κρεμμύδι, γκουαντσιάλε και ρομανικό pecorino.
Παρόμοια με τα σπαγγέτι, έχουν μια κενή διατομή στο εσωτερικό τους, το όνομά τους προέρχεται από το ρήμα "bucare", που σημαίνει "να κάνεις μια τρύπα", γεγονός που τα καθιστά ιδανικά για να συγκρατούν τη σάλτσα και το καρύκευμα.
Αυτός ο τύπος ζυμαρικών είναι γνωστός επίσης ως "περτσιτέλλι", ανάλογα με την περιοχή της Ιταλίας όπου καταναλώνεται.
Οι πακέρι είναι μια μορφή ζυμαρικών που προέρχεται από την Καμπανία.
Η ιστορία μας λέει ότι αυτός ο ιδιαίτερος τύπος ζυμαρικών θεωρούνταν ως η ζυμαρική των φτωχών. Λόγω του κυλινδρικού σχήματος και του πολύ μεγάλου μεγέθους της, χρειάζονταν λίγα για να γεμίσουν το πιάτο μέχρι την άκρη.
Μια άλλη ιδιαιτερότητα αυτής της ζυμαρικής είναι η προέλευση του ονόματος: ο όρος προέρχεται από τα ελληνικά, "pas" που σημαίνει όλον και "keir" που σημαίνει χέρι, έτσι κυριολεκτικά "όλο το χέρι", "με χέρι γεμάτο" και αναφέρεται στο εξαιρετικά μεγάλο μέγεθος του κυλίνδρου. Συγκεκριμένα, στη Νάπολη οι πακέρι ονομάζονται επίσης "πασκάρι", που σημαίνει "σφαλιάρες", δεδομένου ότι έχουν διάμετρο παρόμοια με εκείνη μιας σφαλιάρας. Είναι εξαιρετικοί με σάλτσες κρέατος και γίνονται ακαταμάχητοι με ψάρι.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι επίσης η ιστορία των ρεγινέτ των ή μαφλντίνες: επίπεδες στο κέντρο και κυματιστές στις πλευρές, φαίνεται ότι θυμίζουν τις μπούκλες των στεφανών και του δαντέλας των φορεμάτων των πριγκιπισσών Μαργαρίτας και Μαφάλντας της Σαβοΐας.
Όχι μόνο αυτό, αυτός ο τύπος ζυμαρικών σερβίρεται συνήθως σε βασίλισσες και πρίγκιπες σε ειδικές περιστάσεις.
Και τι να πεις για τα στρότζαπρετ; Εφευρέθηκαν στην Εμίλια-Ρομάνια σε μια εποχή που υπήρχε έντονη φορολογία στην εκκλησία επί του πληθυσμού και μια ζώη στην εκκλησία εστιασμένη σε γήινες απολαύσεις, όπως το φαγητό. Λέγεται ότι τα στρότζαπρετ εφευρέθηκαν από τις μαγείρισσες των μοναχών, που τα ονόμασαν έτσι γιατί ήταν τόσο νόστιμα ώστε να "πνίγουν" τους αχόρταγους παπάδες που τα κατανάλωναν.
Όχι μόνο ανεκδοτό και πρόσωπα, οι μορφές ζυμαρικών συνδέονται επίσης με τη μορφή που θυμίζει αντικείμενα και ζώα, όπως οι πεταλούδες που οφείλουν το όνομά τους στη μορφή που θυμίζει το ομόνυμο ζώο ή οι βερμισέλι μακροχρόνιες και ανώμαλες όπως τα σκουλήκια.
Ή πιο απλά, η μορφή ζυμαρικών βαπτίζεται προς τιμήν του εργαλείου που χρησιμοποιείται για την παραγωγή τους, όπως στην περίπτωση των πενών, των ριγκατόνι και των φουσλι.
Όπως είπαμε, η δημοτικότητα των διαφόρων μορφών ζυμαρικών ποικίλλει ανάλογα με τη χώρα και την περιοχή, αλλά ορίστε η προσωπική μας κατάταξη: σπαγγέτι, φετουτσίνε, λινγκουίνε, πένες, σσιαλάτιελ και μακαρόνια.
Στην Ιταλία, τα μακριά ζυμαρικά όπως τα σπαγγέτι, τις φετουτσίνες, τα ταλιατέλες ή τα σσιαλάτιελ, χαρακτηριστικά της Ακτής Αμάλφι είναι πολύ δημοφιλή, ενώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι τύποι βραχίων ζυμαρικών όπως οι πένες και οι ροτίνες είναι πολύ πιο διαδεδομένοι. Οι τύποι ζυμαρικών και οι τύποι σιταριού είναι πραγματικά εκατοντάδες και η καταγραφή τους θα ήταν μια επιχείρηση; αλλά ένα πράγμα είμαστε σίγουροι, οποιαδήποτε μορφή ζυμαρικών επιλέξετε να φέρνετε στο τραπέζι, με το Spaghetti & Mandolino θα είστε πάντα εντυπωσιακοί!
S&M
Σας συνιστούμε να απολαύσετε
✔ Έχετε προσθέσει το προϊόν στο καλάθι σας!
