Lambrusco to świeże, musujące czerwone wino, wszechstronne i o umiarkowanej zawartości alkoholu. Jego sukces zrodził się przede wszystkim w drugiej połowie ubiegłego wieku. Od lat sześćdziesiątych produkcja wzrosła w ogromnym tempie, a eksporty, napędzane popytem na rynku amerykańskim, sprawiły, że Lambrusco stało się wino czerwone włoskie najczęściej rozpoznawalne na świecie, zyskując nawet miano „Włoskiej Coca-Coli”.
Za tym sukcesem kryje się w rzeczywistości długa historia, skoncentrowana głównie w Emilii-Romanii i Lombardii, którą teraz opowiemy. I nie, przez sukces nie mamy na myśli "Lambrusco i popcorn", utworu napisanego i wykonanego przez Luciano Ligabue, opublikowanego jako drugi singiel z albumu „Lambrusco, coltelli, rose & pop corn” z 1991 roku...
Na pewno wiadomo, że pochodzenie słowa „lambrusco” instynktownie nawiązuje do przymiotnika „brusco”. Jednak najpowszechniejsza interpretacja wywodzi jego powstanie z łacińskich słów „labrum” (brzeg, granica) oraz „ruscum” (roślina dzika), co sugerowałoby, że Lambrusco jest rośliną dziką. Ale dopiero w drugiej połowie XIX wieku dokonano pełnej systematyzacji wszystkich odmian Lambrusco.
»SPRAWDŹ NASZĄ SELEKCJĘ WIN CZERWONYCH«
Zasługa należy się Francesco Agazzottiemu, który w 1867 roku odróżnił: Lambrusco di Sorbara, lub della viola, obecnie występujące w typach czerwonym lub różowym, suchym lub słodkim; Lambrusco Salamino di Santa Croce, suchym lub słodkim; Lambrusco Grasparossa di Castelvetro, suchym lub słodkim. Z tych trzech głównych odmian, rozpowszechnionych w Modenese, w kolejnych latach powstało wiele innych rodzajów Lambrusco, jak ten mantovański. Lekki, szczery i musujący, jego bąbelki przekazują radość od pierwszego łyka. Wino Lambrusco doskonale komponuje się z typowymi potrawami kuchni emiliańskiej, zwłaszcza tymi bardziej tłustymi i soczystymi, jak gotowane mięsa, Cotechino i Zampone z soczewicą. Jest również doskonałe z chlebem i salami.
Pisanie o Lambrusco nie jest wcale proste, wymaga ostrożności, ponieważ temat jest bardzo szeroki, bowiem sam szczep Lambrusco to wielka rodzina, która obejmuje wiele rodzajów winorośli, a więc nie jest jednym jedynym okazem. Lambrusco jest typowym, a wręcz historycznym winem Modeny (Grasparossa i Sorbara przede wszystkim), Reggio Emilia oraz także Parma. Możecie je znaleźć również w Mantovie, w Wenecji oraz paradoksalnie także w Apulii.
Do niedawna Lambrusco było winem wiejskim, winogrona tłoczyły, fermentowały dzięki drożdżom obecnym na skórkach, następnie butelkowano je z resztą niefermentowanego cukru, a fermentacja wznowiła się spontanicznie, gdy kończyła się zima, a drożdże budziły się z hibernacji. I oto, jak za dotknięciem magicznej różdżki, wino stawało się musujące: tzw. metoda wstępna. Był osad, butelki wybuchały jak petardy w karnawale, jeśli nie były obsługiwane ostrożnie lub były wystawiane na słońce i ciepło.
»SPRAWDŹ NASZĄ SELEKCJĘ WIN CZERWONYCH«
Jednak metoda wstępna Lambrusco nie jest niczym innym jak starą metodą używaną do produkcji szampana, kiedy jeszcze nie był on dekantowany i regulowany wyciągiem. W rzeczy samej, kiedyś Lambrusco było winem lekko musującym, mętnym, bardzo aromatycznym i kwaskowatym, ostrym. I było to również ta sama stara metoda produkcji Prosecco lub do dzisiaj wytwarzania Prosecco z osadem. W Emilii, osad był stały, resztkami wyczerpanych drożdży. Potem nadeszła rewolucja amerykańska, w tym sensie, że wielkie winnice odkryły, że Lambrusco było doskonałym napojem rekreacyjnym, bardzo przystępnym pod względem alkoholu, przyjemnym, i zaczęły je produkować na dużą skalę, oczywiście w wersji słodkiej.
Jeśli mówimy o Lambrusco przy stole, nie możemy nie zacząć od przystawek. Wspaniała wszechstronność tego wina pozwala na picie Lambrusco z wszystkimi typowymi wędlinami z Parmy i okolic. Szynka parmeńska i Culatello, Salame Felino i Coppa di Parma to wszystkie wędliny, które pragną być towarzyszone przez dobry kieliszek Lambrusco. Idealna przystawka? Kieliszek Lambrusco, talerz wędlin i kilka płatków Parmigiano Reggiano.
Lambrusco doskonale komponuje się również z tortellini oraz ogólnie z całą pasta nadziewana typową dla kuchni emiliańskiej, w rosole lub na sucho: tortelli, anolini i cappelletti, tagliatelle z jajkiem i agnolotti. Warto spróbować również z makaronem zapiekanym, na przykład z blachą lasagne, oraz z risotto z Lambrusco.
Przechodząc do mięs, wszystkie rodzaje gotowanych mięs doskonale pasują do kieliszka Lambrusco. Możesz delektować się winem z cotechino lub zampone, być może podawanymi z ładnym dodatkiem soczewicy lub duszonymi fasolami.
Na koniec, Lambrusco jest także winem na koniec posiłku. Połącz je z kilkoma płatkami Parmigiano Reggiano i kroplą musztardy. W przypadku deserów, lepiej ograniczyć wybór do suchych wypieków, może z tortem Sbrisolona w tradycji mantovańskiej.
W każdym przypadku, chociaż tradycja głosi, że należy go podawać w temperaturze pokojowej, Lambrusco powinno być serwowane schłodzone, nigdy zimne. Idealna temperatura wynosi od 14 do 16°C. Pamiętaj, że na Spaghetti e Mandolino możesz zakupić swoje butelki Lambrusco i otrzymać je bezpośrednio do swojego domu!
Na zdrowie!
Francesco Scuderi
S&M
Polecamy spróbować
✔ Dodano produkt do swojego koszyka!
