Wyrazisty zapach świeżo upieczonych ciasteczek wypełnia powietrze, zapowiadając nadchodzące Boże Narodzenie we Włoszech. To czas, kiedy rodziny gromadzą się razem i dzielą się kulinarnymi tradycjami przekazywanymi z pokolenia na pokolenie.
Rozmawialiśmy wcześniej o pandoro oraz o mandorlato i dzisiaj chcemy porozmawiać o innych tradycjach regionalnych.
Panettone, pochodzący z północnych Włoch, to puszysta rozkosz o zapachach cytrusów i owoców kandyzowanych, która po latach przemysłowej produkcji obecnie jest odkrywana przez rzemieślników smaku.
Jego historia sięga XVI wieku w Mediolanie.
Opowiada się, że młody Ulivo degli Atellani stworzył ten przysmak, aby zdobyć serce swojej ukochanej, córki piekarza. Legenda głosi, że kucharz odpowiedzialny za świąteczne przyjęcie Ludovico il Moro zapomniał desertu w piekarniku, spalając go. W obliczu rozpaczy, pomocnik zasugerował użycie tego, co pozostało w spiżarni, co dało początek panettone.
Pandoro natomiast to specjalność wenecka, symbol świąt. Jego gwiazdkowy kształt i posypka z cukru pudru przypominają magię gwiaździstych nocy Bożego Narodzenia. W 1884 roku Domenico Melegatti, założyciel weneckiego przemysłu cukierniczego, wprowadził pandoro.
Jego oryginalny przepis, który modyfikował przepis na tradycyjny deser, levà, odniósł tak wielki sukces, że żaden naśladowca nie potrafił go odtworzyć.
Dziś pandoro jest jednym z najpopularniejszych włoskich ciast bożonarodzeniowych (tutaj znajdziesz trochę więcej historii o pandoro i panettone) i można go skosztować w różnych wersjach, na przykład z nadzieniem z kremu lub oblewanego czekoladą.
W Toskanii panforte jest niezaprzeczalnym protagonisą: bogaty i treściwy deser, wzbogacony przyprawami, orzechami i suszonymi owocami, z historią sięgającą tysiąclecia.
W Lacjum z kolei pangiallo, ze swoimi migdałami i owocami kandyzowanymi, jest autentycznym złotym klejnotem, który musi znaleźć się na stołach bożonarodzeniowych.
Ten przysmak ma swoje korzenie w epoce imperialnej i tradycyjnie był szeroko rozpowszechniany podczas obchodów przesilenia zimowego, symbolizując powrót słońca.
Południowe Włochy słyną ze swoich unikalnych bożonarodzeniowych tradycji kulinarnych.
W Kampanii króluje rococò z nieodpartą kombinacją migdałów, miodu i skórki pomarańczowej, ale nie jest to jedyny przysmak świąteczny: zeppole i mostaccioli również odgrywają kluczową rolę w bożonarodzeniowych obchodach.
W Salento z kolei cartellate, polane miodem i vincotto, są charakterystycznymi słodyczami świątecznymi.
Ich kształt w tradycji chrześcijańskiej reprezentuje aureolę lub tkaniny, w które został owinięty Jezus dzieciątko.
We Włoszech Boże Narodzenie to eksplozja smaków i tradycji.
Różne regiony oferują różnorodność bożonarodzeniowych słodyczy, z których każda ma swoją własną historię i znaczenie.
Te słodycze to nie tylko jedzenie, ale także więź z przeszłością i symbol miłości rodzinnej.
S&M
Polecamy spróbować
✔ Dodano produkt do swojego koszyka!
