Fosse Venturi

Στη Σογκλιάνου αλ Ρουμπικόνε, στην επαρχία της Φορλί, στη ρομανική γη, η πρακτική της χρήσης των πηγαδιών είναι αρχαία και αναφέρεται για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας των Μαλατέστα (1255 - 1500). Δημιουργήθηκαν ακόμη νωρίτερα και η χρήση τους θεωρείται ότι προορίζονταν για την αποθήκευση σιταριού, σανό και ακόμη και πάγου. Ακολούθως υπήρξαν αναφορές για ταφές σε μορφές και διάφορες διαστάσεις για χρονικές περιόδους περισσότερο ή λιγότερο παρατεταμένες. Αυτό γινόταν για να κρύβεται το φαγητό και να αποφεύγεται η καταστροφή του από στρατεύματα που περνούσαν ή από νυχτερινούς λύκους. Μια τεχνική που αναδείκνυε πώς, μετά από αυτή την πορεία σε σπηλιά, το τυρί αποκτούσε γεύσεις και αρώματα ιδιαίτερα διαφορετικά που ανέβαζαν τη δομή της αρωματικής οσμής του προϊόντος.
 

Πηγάδια Βεντούρι μεταξύ ιστορίας και παράδοσης

Από το 1350, με την ίδρυση της Εταιρείας της Αβούνταντζα, ρυθμίστηκαν οι ταφές των μορφών από τις οικογένειες και δόθηκαν κανόνες σχετικά με τους χρόνους ωρίμανσης σε σπηλιά των τυριών. Οι μορφές έπρεπε να τοποθετούνται στα πηγάδια προς το τέλος Αυγούστου και έπρεπε να ανοίγονται την ημέρα της Αγίας Κατερίνας, στις 25 Νοεμβρίου. Ακόμη και σήμερα τηρούνται οι ημερομηνίες και παραμένουμε πιστοί στη διαχρονική παράδοση. Η οικογένεια Βεντούρι κατέχει εδώ και πολλά χρόνια τα πηγάδια τους, κωνικής μορφής, σκαμμένα στο τουφέ από πολλές χρονιές και σήμερα έχουν γίνει ένα σταθερό σημείο ποιότητας αυτής της κατηγορίας τυριού.